Mooi woord, ‘verwondering’, ik word erdoor geraakt, het roept een bepaald gevoel bij me op, het heeft iets lichts, iets vragends, iets betoverends. Mooi begrip ook. Wanneer je je afvraagt waarom de dingen zijn zoals ze zijn, ervaar je de verwondering. Het gaat eerder en dieper dan het stellen van kritische vragen: wie zich verwondert is intens betrokken bij datgene wat zijn verwondering wekt.
Verwondering geeft je een open blik en stelt je in staat om onbevangen waar te nemen. Filosoof Cornelis Verhoeven zegt het mooi in zijn inleiding tot de verwondering: ‘Verwondering is als een ‘bevindelijkheid’, een zelfervaring in een bepaalde situatie, een ontmoeting met de werkelijkheid.
Het staat in nauw verband met de openheid en kwetsbaarheid van het leven. Verwondering is iets wat mensen overkomt, het is als een oefening in de vrije val, het plaatst de mens even buiten zijn wereld. Wie er eenmaal voor openstaat, ontkomt er niet meer aan.’
We leven in een wereld die te denken geeft. Verwondering kan daartoe de aanzet geven, tot dat denken. Het denken neemt dan afstand van de vanzelfsprekendheid van de dingen en stelt zich de vraag waarom de dingen zijn zoals ze zijn. Het leven van alledag dwingt ons meestal zodanig tot praktische keuzen en handelingen dat we nauwelijks tijd en energie vinden tot nadenken over -reflecteren op- ons wezenlijke zijn. Daar alleen al zou je je over kunnen verwonderen.
Ons persoonlijk leven kent tegelijkertijd ook momenten waar we, er op een afstand
naar kijkend, met verwondering aan terugdenken; momenten die getuigden van moed,
kracht en durf. In het werken met cliënten constateer ik keer op keer dat menig cliënt
bij het schrijven van zijn levensverhaal verrast ziet wat hij in het verleden heeft geleerd,
heeft ondernomen of heeft gepresteerd.
In mijn werk ervaar ik het als een voorrecht, maar ook als een uitdaging om in het zoekproces naar een nieuwe werkomgeving een stukje met de cliënten mee te lopen en hen uit te nodigen om hun mogelijke negatieve aannames, veroordelingen en gedachten los te laten; en vervolgens al hun intrinsiek aanwezige krachten en talenten weer aan te spreken of op te poetsen, om zo met vernieuwde kracht met hun aanbod weer de bühne op te gaan en te ervaren dat een nieuwe werkgever wel degelijk met hen in zee wil gaan.
Hier is zeker sprake van verwondering: als je geruime tijd zonder baan hebt gezeten, het leven je in veel opzichten niet meer toelacht en je mogelijk op het thuisfront ook in een diep dal terecht bent gekomen, verwonder je je achteraf over het feit dat je kennelijk toch op een bepaald moment goed in staat bleek te zijn de koers van je leven te wijzigen. En een nieuwe bestemming in je leven wist te vinden. Je bent verwonderd over je eigen kunnen.
In dit proces ga ik de uitdaging met een cliënt graag iedere keer eer aan en van ganser harte hoop ik dat wij ons altijd over onszelf en over het even blijven verwonderen.....
Comments